ROZDZIAŁ I

„Chcę powiedzieć, że lubię być namiętnym i szczerym,
 ale również lubię dobrze się bawić i działam jak idiota.”

Ciemność, ciemność… Wszędzie ta cholerna ciemność i chłód. Dopiero po pewnym czasie zdała sobie sprawę z faktu, że ma zamknięte oczy. Z niemałym wysiłkiem uniosła niezwykle ciężkie powieki. Znowu ciemność. Zaśmiała się z własnej głupoty i po prostu uniosła głowę. Tak jak przypuszczała, leżała na ziemi. Spojrzała w dół i ujrzała soczystą, zieloną trawę, na której prawdopodobnie chwilę wcześniej spoczywała jej głowa. Z frustracją rozejrzała się dookoła. Nie mogła sobie przypomnieć, jakim cudem się tutaj znalazła. Te drzewa, strumień… Była pewna, że widzi je pierwszy raz w życiu. Podniosła się gwałtownie, lecz od razu tego pożałowała. Świat dookoła niej zawirował i dziewczyna bezwiednie runęła w pobliskie krzaki. Z grymasem bólu leżała tak przez jakiś czas, analizując sytuację.                     

–Świetnie! Po prostu świetnie! Czy ja już do reszty zgłupiałam? Jestem sama w miejscu, które widzę pierwszy raz na oczy i w dodatku nie mam pojęcia, jak się tutaj znalazłam! Lepiej być nie mogło…  Cholera jasna! Chyba tracę rozum... 

Poczuła, że jej oczy robią się niebezpiecznie wilgotne. Zakryła twarz dłońmi i próbowała wziąć się w garść. Przecież ktoś na pewno jej szuka... 

-Tak! To jest to! Ktoś musi się zorientować, że nagle... wyparowałam. A jeśli po prostu udałam się na spacer i straciłam orientację w terenie? Może...

Po dłuższym zastanowieniu stwierdziła, że musiała mocno uderzyć się w głowę i to jedynie chwilowe zaćmienie umysłu, które niedługo minie. Ponownie rozejrzała się dookoła. Dostrzegła, że słońce niedługo skryje się za horyzontem i już nic nie będzie w stanie dostrzec. Postanowiła nie stać dłużej w miejscu jak ofiara losu i udała się wąską, wydeptaną ścieżką, prowadzącą, miała taką nadzieję, do rozwiązania tej dziwnej sytuacji.

 ***

Zrelaksowany, wypoczęty i niezbyt trzeźwy blondyn leżał na drewnianej podłodze. Nie mógł sobie za żadne skarby przypomnieć chwili, w której się na niej znalazł a cała sytuacja, jak i wszystko dookoła, wydawało mu się strasznie zabawne. Gdyby w takim stanie znalazłby go ktoś z rodziny… Mimowolnie skrzywił się na samą myśl o tym, co by go później czekało, jednak już po chwili wybuchnął niekontrolowanym napadem śmiechu. Czy to nie było zabawne? On, atrakcyjny, stanowczy i dumny chłopak, łamacz kobiecych serc leży zalany w trupa na podłodze niewielkiego domu w środku lasu, podczas gdy jego ojciec wraz z resztą bandy planuje kolejne morderstwa. Jego życiowe rozterki przerwało nieprzyjemne uczucie suchości w gardle. Leniwie podniósł szanowne cztery litery i, ku swojej ogromnej rozpaczy, stwierdził, że w zaledwie dwa dni opróżnił prawie cały, niezaprzeczalnie pokaźny barek. Gdy niepewnym krokiem podchodził do ściany, przy której jego „wodopój” się znajdował, miał wrażenie, że świat kręci się wraz z nim. Udało mu się odnaleźć jedną z nielicznych pełnych butelek, które widocznie wcześniej nieźle się przed nim ukryły. Nie zwracając większej uwagi na jej zawartość podszedł do stołu, wziął pustą szklankę i ponownie napełnił ją zbawiennym napojem. Był to trunek zdecydowanie mocniejszy od tych, które dzisiejszego dnia miał okazję i przyjemność skosztować. Chłopakowi jednak w ogóle to nie przeszkadzało i już po chwili znalazł się z powrotem na sofie, delektując płynem w szklanym naczyniu, jak i niczym niezmąconą ciszą...

Minęło niewiele czasu gdy poczuł, jak jego powieki robią się niezwykle ciężkie, a alkohol uderza do głowy. Powieki stawały się coraz cięższe a nastolatek powoli, po naprawdę pracowitym dniu, zapadał w mocy sen…

***

Jak oparzony zerwał się do pozycji siedzącej. Coś niemiłosiernie waliło w drzwi, przez co młody arystokrata o mały włos nie dostał zawału. Bezszelestnie, z przygotowaną różdżką w dłoni zbliżył się do drzwi. Nie wiedząc, czego się spodziewać otworzył je z hukiem i wyleciał przed dom. Przed nim, na trawniku leżał niespodziewany gość..

-Cholera... Musiałem komuś nieźle przyłożyć - zaklął pod nosem.

Już chciał podejść do tej osoby, gdy w ostatniej chwili coś go powstrzymało. Gdyby nie fakt, że opiera się częściowo o drzwi to z pewnością znalazłby się w tej chwili na ziemi. Podarte, rozciągnięte ubrania, burza brązowych, potarganych loków, czekoladowe oczy wpatrujące się w niego ze strachem i niepewnością...

-Granger?!